Tijdens de groepstraining van de hardloopgroep waar je lid van bent maak je een grapje maar degene naast wie je loopt lacht niet. Je schaamt je en hebt spijt van je grap. Oh waarom hield ik mijn kop niet, ik ook altijd met die ADHD… Als je haar even later vrolijk lachend naast iemand anders ziet rennen voel je een steen in je maag. Het liefst zou je linea recta naar de kleedkamer rennen en naar huis gaan.

Op een interessante trainingsbijeenkomst moet je in een groepje je ideeën met elkaar delen. Je hebt heel goede inzichten maar je slaat helemaal dicht. Die stomme AD(H)D van jou weer, waardoor je niet helder kunt denken! Je bent veel te bang dat je iets stoms zegt en kritiek krijgt. Dus gaat de rest van de groep enthousiast met elkaar in discussie, en jij zit erbij en kijkt ernaar. Je voelt je alleen. Buitengesloten. En dat doet zeer.

Hoe zou het voor je zijn als je zo’n reactie van je man bij jouw pastamaaltijd niet pijnlijk zou vinden en ‘normaal’ zou kunnen reageren?

Hoe zou het voor je zijn als je zou durven zeggen wat jij graag wilt op een weekendje weg met je vriendin?

Hoe zou het voor je zijn als je niet meer wakker lag van je spontane grappen, of als je de reactie van anderen gewoon van je af kon laten glijden?

Hoe zou het voor je zijn als je de reactie van je collega bij het koffieapparaat na een half uur alweer vergeten was, en je de rest van de dag gewoon je goede humeur terug had?

Hoe zou het voor je zijn als je gewoon mee durft te praten in zo’n trainingsgroepje en deel bent van de discussie? 

Iedereen voelt zich weleens afgewezen, gekwetst, niet gezien of niet gewaardeerd. Waar je vroeger dan regelmatig de controle verloor over je eigen heftige emoties, kunt je nu zelf kiezen hoe je ze uit zonder erdoor te worden meegesleept. Veel fijner! Als je man nu om kaas vraagt voor over jouw zelfgemaakte pasta, kun je lachend zeggen: ‘Proef ‘m eerst even zonder? Ik heb er flink mijn best op gedaan. Vinden jullie het lekker?’

Wat een opluchting! Je voelt je vrij en 100 kilo lichter nu je niet langer de hele tijd meer bang bent dant mensen je af zullen wijzen. En dus hoef je je nu ook niet meer in alerlei bochten te wringen om anderen tevreden te stellen. Wanneer jouw vriendin met haar plannen voor jullie weekendje weg komt, durf jij te zeggen wat je ervan vindt. Je vult ze aan met jouw wensen, en enthousiast bereiden jullie een topweekend voor waar je je allebei enorm op verheugt.

Je deelt je gedachten of maakt een grapje, en ook als iemand niet reageert zoals je had gehoopt, raak je niet van slag. Die hardloopster uit je groepje heeft misschien een ander gevoel voor humor, geen punt! Je begrijpt dat niet iedereen hetzelfde reageert en dat is prima.

Dus een lauwe respons van je collega bij de koffieautomaat raakt je niet meer. Je blijft zelfverzekerd. Hoe iemand ook doet, het heeft geen invloed meer op de kwaliteit van jouw dag.

Een groepsopdracht tijdens een training? Jij draagt je inzichten gewoon aan. Natuurlijk kun je dan kritiek krijgen, maar dat trek je jezelf niet meer aan. En nu ben je wél deel van de groepsdiscussie! Je voelt je verbonden en komt met een tevreden gevoel thuis na een training.